ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ | ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΡΙΑΡΙΔΗΣ

Σε ένα πολύ κοντινό μέλλον (ή και σε ένα ακόμη κοντινότερο παρόν) δυο γυναίκες συναντιούνται τρεις φορές σε ένα δημόσιο πλυντήριο ρούχων. Στις συναντήσεις τους μιλούνε για τα παιδιά τους, για τα εκπαιδευτικά ντοκιμαντέρ του Διαδικτύου, για την τρομερή δύναμη της Εξέλιξης. Ωστόσο σύντομα οι θεατές μαθαίνουν και για μια Αρένα, για δημόσιους αποκεφαλισμούς κοριτσιών σε ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη, για ένα αγόρι που γυαλίζει το τσεκούρι του, για το άρωμα του πεύκου που ευωδιάζει στα φρεσκοπλυμένα ρούχα.

Τι σημαίνει εντέλει η Εξέλιξη; Και πώς μπορεί να είναι καλοσύνη ένα τσεκούρι που κατεβαίνει; Από ποια αίματα καθαρίζουν τα ρούχα στο πλυντήριο; Ένα δυστοπικό θρίλερ για την κυρίαρχη Ευγονική – και τα εγκλήματα των καλών ανθρώπων που περιμένουν υπομονετικά να τελειώσει το πλυντήριό τους. Πρόκειται για το 32ο έργο από τον συγγραφέα του Μέγκελε και του Lebensraum.
~
Σημείωμα του συγγραφέα
«Γραμμένο στον καιρό του εγκλεισμού του Covid19, το “Πλυντήριο” ξεκίνησε από ένα θεμελιακό αίτημα που με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια: Το πώς ο καλός διαφωτισμένος άνθρωπος της Δύσης γίνεται υποδοχέας και εντέλει φορέας του χειρότερου κακού: του ευγονικού φόνου. Κάποτε, ύστερα από πολλές αποτυχημένες απόπειρες, αναδύθηκε μέσα στοn νου μου μια συνθήκη: Δυο καλές γυναίκες, δύο μητέρες, σε ένα δημόσιο πλυντήριο – δυο γυναίκες που περιμένουν να ξεπλύνουν τα ρούχα τους από τα αίματα. Γύρω θα απλώνει μια μυρωδιά πεύκου. Αμέσως σχηματίστηκαν τα πάντα, το έργο ολόκληρο: Οι Δημόσιοι Αποκεφαλισμοί των κοριτσιών, το τσεκούρι του Μο, η Αρένα, ο Νόμος, η Εξέλιξη, ο θόρυβος που κάνει η Γη όταν γυρίζει, οι άνθρωποι που συνηθίζουν τα πάντα. Αυτοί οι “καλοί άνθρωποι” που γίνονται και θα γίνονται οι φορείς του κακού είμαστε εμείς. Το “Πλυντήριο” ας είναι ένα σήμα κινδύνου για όσα εγκλήματα ετοιμαζόμαστε να κάνουμε».
~
«Στα πλαίσια μιας δυστοπικής και απανθρωποποιημένης κοινωνίας, το Πλυντήριο συνιστά ένα ακόμη κεφάλαιο του Ανθρωπιστικού Μανιφέστου του Τριαρίδη στο οποίο
κραυγάζει πως δεν υπάρχουν άνθρωποι δεύτερης διαλογής – και πως δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε αληθινή ανθρώπινη ζωή δίχως την ανθρώπινη ηθική τάξη και αξία».
Γαλάτεια Βασιλειάδου (από το επίμετρο του βιβλίου)