Ο στόχος ήταν, από την αρχή, να γραφτεί ένα μεγάλο ποίημα.
Εικόνες ποιημάτων γέννησαν τις σκηνές του, σε στίχο γράφτηκε το κείμενό του και οι χαρακτήρες του αγαπούν τους ποιητές.
Ένα ποίημα για το αποίητο, το πιο χειροπιαστό και άπιαστο απ’ όλα, τον χρόνο ανάμεσα στην αρχή και το τέλος του καθενός.
Μαζί με τα ερωτήματα για το πριν και το μετά, που έτσι κι αλλιώς συναντιούνται.
Το ζήτημα της διαχείρισης και της σκηνικής αναπαράστασης αυτού του τέλους και του πιο κοινού γεγονότος για όλους μας, της απώλειας, αποδείχτηκε εξαιρετικά πολύπλοκο. Γιατί το πιο αληθινό γεγονός, η ζωή, δεν μπορεί να παιχτεί “αληθινά”. Μπροστά μας παίζεται το θέατρο και μέσα μας η ζωή. Το ανάποδο είναι λάθος.
Γιάννης Καλαβριανός
(από το σημείωμα του συγγραφέα στο πρόγραμμα της παράστασης)
