ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΛΟΥΡΑΚΗΣ | ΙΛΙΑΔΑ
Πώς να μιλήσεις στα παιδιά για τον πόλεμο; Πώς να μιλήσεις στους μεγάλους για τον πόλεμο; Θα έπρεπε να ζούμε σε ένα παρόν πολιτισμένο, που οι άνθρωποι θα μάθαιναν από την ιστορία και ο πόλεμος θα ήταν είδος μουσειακό, κι ούτε που θα διανοούνταν κάποιος πως θα υπήρχε στις μέρες μας. Όμως υπάρχει, σε διάφορα σημεία του πλανήτη και, όπως φαίνεται, μπορεί να αναζωπυρώνεται με μεγάλη ευκολία.
Ο Ανδρέας Φλουράκης επανέρχεται στην αρχαιόθεμη λογοτεχνική δεξαμενή συνθέτοντας «μια απολαυστική ολοδική του Ιλιάδα, αβανταδόρικη (υποκριτικά, σκηνοθετικά, σκηνογραφικά, ενδυματολογικά, χορογραφικά, μουσικά, φωτιστικά) για τους συντελεστές της και κατεξοχήν ευφρόσυνη για τους αποδέκτες της (θεατές, δασκάλους και μαθητές)», σύμφωνα με την Κ. Διαμαντάκου, η οποία συνεχίζει: «Τελειώνοντας, όπως η πρωτογενής Ιλιάδα, με την επίσκεψη του Πριάμου στον Αχιλλέα και την απόδοση του νεκρού Έκτορα, προκειμένου να ταφεί με τιμές από τους Τρώες, αλλά προχωρώντας πέραν της ομηρικής αφήγησης, στον μετα-ιλιαδικό χρόνο που κάλυψαν άλλα έπη και στον οποίο συνέβησαν ο θανάσιμος τραυματισμός του Αχιλλέα από τον Πάρη και η κατάληψη της Τροίας από τον Δούρειο Ίππο […] ο Ανδρέας Φλουράκης χρησιμοποιεί τα ίδια παρωδιακά εργαλεία που είχε και στην Οδύσσεια (αποδόμηση των ηρωικών προσώπων, μεταθεατρικές παρεμβολές και ρήξεις της θεατρικής ψευδαίσθησης, χωροχρονική ρευστότητα, λογοπαίγνια, συσσώρευση λεκτικών και οπτικών αναχρονισμών, παράλληλες δράσεις κ.ά.) και μας καλεί να δούμε αλλιώς τα κληροδοτημένα μέσα από τη συνεχή (λογοτεχνική και σχολική) επανάληψή τους ομηρικά πρόσωπα», μιας και θεωρεί το συγκεκριμένο έργο του Ομήρου σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ.
