Τι είναι αυτό που δεν αντέχεται –εκτός από όλα; Πως ο ξενιστής γεννάει τον ξένο Επιτρέπεται οι κήποι μας να κοιτούν προς τα έξω; Γιατί τα κορίτσια βιάζονται;
Είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που διατυπώνει η ποιητική συλλογή της Σταυρούλας Παπαδάκη με τίτλο «Και ο κόσμος τις θα πει;» πιάνοντας το νήμα των λέξεων και επιχειρώντας μέσα από αυτές να δώσει λύση στο εξής πρόβλημα: Γιατί μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να δίνουμε βαρύτητα στο “τι θα πει ο κόσμος” και απομακρυνόμαστε από τους δικούς μας μικρόκοσμους, προδίδοντας ό,τι υπάρχει ή θα μπορούσε να υπάρξει σε αυτούς;
Ποιος είναι αυτός ο κόσμος που όλο λέει, τι λέει στα αλήθεια και πότε θα σταματήσουμε να τον ακούμε περισσότερο από την ίδια μας τη φωνή; Τα ποιήματα της συλλογής αποτελούν μιαν άσκηση του ανθρώπου, που επιχειρεί να διεκδικήσει την ελευθερία του ψηλαφώντας τον δρόμο από και προς τα μέσα και λεκτικό αντηχείο παράλληλα όλων των ανησυχιών της γυναικείας ύπαρξης που αγωνίζεται να πραγματωθεί πέρα από δοσμένους ρόλους και νόρμες.
Μια προσπάθεια αποτύπωσης της ιδανικής εκείνης συνθήκης κατά την οποία μάς επιτρέπουμε να ζούμε στον κόσμο μας διατηρώντας τη θέα στον κόσμο των άλλων και καταγραφής μιας ανθρώπινης πορείας που πασχίζει για την έμφυλη χειραφέτηση και την κάθε είδους ελευθερία.
Υπάρχουν κάποιες μέρες
πιο ήσυχες από τις άλλες
που δε χτυπούν τηλέφωνα
οι καμπάνες
και οι φλέβες μας για ζωή
εκείνες τις μέρες προσέχω μετράω ξανά και ξανά ό,τι έχω στις μύτες πατάω
την ανάσα κρατάω
και στον φόβο μου λέω
αν έρθει
κάπως έτσι θα είναι
του θανάτου μου η βόλτα
μια παχιά ησυχία
να ξαπλώσουν πουλιά
και εγώ πια απρόσεχτη
Σχετικά με τη ΦΛΕΞΗ
Η Φλέξη είναι μια ποιητική σειρά που φιλοδοξεί να επαναφέρει την ποίηση στη δημιουργική της κοίτη.
Δίνει εκ νέου προτεραιότητα στην ανάγκη ο ποιητικός λόγος να συνταιριάξει με τη γλώσσα του καιρού του, να την εκφράσει, να την επηρεάσει αλλά και να τροφοδοτηθεί από αυτήν.
Στο πλαίσιο αυτό -και μακριά από μια συλλογιστική δούναι και λαβείν- απευθύνει προσκλητήριο στους νέους ποιητές, επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να λειτουργήσει ως ιμάντας μεταβίβασης της ποιητικής δημιουργίας προς την κοινωνία.
Υπό τη διεύθυνση του ποιητή γιώργου δομιανού και με τη δημιουργική σφραγίδα του βραβευμένου στα Ελληνικά Βραβεία Σχεδιασμού Οπτικής Επικοινωνίας ΕΒΓΕ Ιωάννη Τσίγκα, η Φλέξη σκοπεύει να δηλώσει εμφατικά την ακλόνητη πρόθεσή της το δημιουργικό βάρος να πέσει καθ’ ολοκληρίαν στη σαφήνεια του έργου και την εγγενή ορμή του.
Έρχεται λοιπόν, η ανάφλεξη μιας μηχανής που κοιμάται χρόνια σε κλειστά συρτάρια, στο τάιμλαιν των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, στην αδυναμία των δημιουργών να ακολουθήσουν τις εμπορικές απαιτήσεις μιας κατακερματισμένης αγοράς.
Γιατί φλέξη είναι η ύλη των λέξεων.
